Harrie Van den DriesWe hebben in Achel beroemde Harries gekend, maar de topper was Harie van den Dries.
Zijn vader heette uiteraard Andries. Een kleine, rustige boer, zunnig groot gebracht en braaf gestorven. Hij had in zijne trouw verschillende vrullie en manslui, maar Harie was een uitzonderlijk exemplaar.
Veel doordeweekse Achelaars beschouwden hem als een zonderling, als een kwant maar in de grond was ie ne slimmerik.
In december 1918 kwam een afdeling paardenvolk de grens bezetten. Het waren frontmannen van het 2e regiment lansiers. Ze werden bij de mensen ingekwartierd en hun paarden hadden veel bekijks. Als een escadron met geheven lans door het dorp trok, werd alleman er koud en warm van, bij het zien van al die krijgshaftigheid.
Op zulk paard zitten, was een kans en een durf....
De soldaten waren niet wars van een grap en op ne keer hielpen zij Harie op een paard. Er zou gelachen worden als Harie pen en inkt zou schreeuwen, zodra het paard zou gaan trappelen.
Harie bleef stokstijf op het paard zitten met zijn handen vastgeklauwd aan de manen.
Ne soldaat sloeg het beest op zijn kont. Schichtig sprong het vooruit. Harie hield vast en het paard liep zonder verpinken tot aan het station van Neerpelt. Niemand weet waarom en ook niet waarom het daar stopte....
Maar de soldaten konden te voet hun paard in Neerpelt gaan terughalen. Harie was verdwenen...
In de kerk -want Harie was een vroom man- wilden enkele rakkers de man plagen door met hunne paternoster over zijn hielen te kittelen. 'n Vorm van moderne devotie! Harie begreep het echter niet zo. Als een woedend paard trapte hij een reeks kerkstoelen omver en maakte zulk amok, dat de geschrokken jeugd hem voortaan met rust liet.
Nen andere keer ging Harie, steeds vroom, naar de communiebank. Men deelde toen de Communie uit onder de Mis. Op het ogenblik dat de misdienaar met de altaarbel rinkelde zei een andere Harrie achter hem: "Pas op, daar is ne fiets!".
En Harie sprong wijdbeens opzij om plaats te maken...
Op zijn oude dag werd Harie bekend door zijn commerce. Hij wist enkele eieren of noten vast te krijgen en ging deze in Neerpelt of Lommel verkopen. Het vervoer stelde voor de commerce-man geen probleem. Harie deed autostop en koos daarbij de mooiste wagens. Eens liet hij zich ontvallen bij een goeie ziel van ne chauffeur: "Ich hem al vijf automobiels loaten voorbijgoan. Er wou maar gene Mercedes komen. Mer ouwe volkswagen is og goed."
Op zijn handelstocht nam hij ook wel enkele appelen mee, wat wortelen of ne kilo aardappelen. 't Was allemaal verkoopbaar. "En goeiekoep. Want het leiven is duur!".
De bus was ook bruikbaar. Hij moest dan wel ooit vragen: "Die bus van half negen, hoe laat vertrekt die?"
Eens stond hij te wachten aan een Lommelse bushalte. Een Achelaar met 'n goei ziel –en die zijn er veel- stopte en nodigde hem uit in te stappen en mee te rijden. Harie was al aan 't instappen. Toen bedacht hij zich: "Ich guj toch mèr mè de bus, want ich hem e retourkaartje!".